۱۰ نوع متداول از ساختارهای تجاری

قبل از این‌که ایده‌ی کسب‌و‌کار خود را عملی کنید، باید یک ساختار قانونی را به عنوان پایه و اساس ساختار تجاری خود انتخاب کنید. ساختارهای تجاری تنها جزئیات روند اداری کار را معین نمی‌کنند. بلکه ساختار یک کسب‌و‌کار چهار مولفه‌ی مهم را تشکیل می‌دهد. اول این‌که میزان مالیات بر درآمد شما را شفاف می‌کند. دوم این‌که روش اجرای عملیات روزانه‌ی کسب‌و‌کار شما را مشخص می‌کند. مسئولیت مالی برای بدهی‌ها و امور مالی را تعیین می‌کند. چهارم این‌که روش‌های سرمایه‌گذاری و جذب سرمایه را مشخص می‌کند. برای آشنایی با انواع مختلف ساختارهای تجاری موجود برای کسب‌و‌کار خود و نحوه‌ی تصمیم‌گیری برای این‌که کدام یک برای شما مناسب است، ادامه‌ی مطلب را بخوانید.

 

معرفی ۱۰ نوع متداول از ساختارهای تجاری

• مالکیت انحصاری

مالکیت انحصاری (Sole proprietorship) یک واحد تجاری غیرشرکتی است که متعلق به یک فرد واحد است و اداره می‌شود. مزیتی که این مدل برای شما دارد در سادگی آن نهفته است. مالکیت انحصاری نام نهاد تجاری پیش فرض برای هر کسی است که خود، خدمات یا محصولی را می فروشد. بنابراین نیازی به تشکیل پرونده‌ی خاصی ندارد. علاوه بر این، یک مالک انحصاری کنترل نامحدودی بر شرکت خود دارد و از یک دور مالیات بر درآمد شخصی برخوردار است.

با وجود این، سهولت راه‌اندازی یک شرکت با مالکیت انحصاری یک شمشیر دولبه است، زیرا این نوع کسب‌و‌کار کم‌ترین محافظت را از مالکان ارائه می‌کند. مالکان انحصاری مسئولیت کامل تعهدات مالی و حقوقی شرکت خود را بر عهده دارند. این بدان معنی است که اگر کسب‌و‌کار شما در روزهای سختی قرار گیرد، بانک، می‌تواند دارایی‌های شخصی شما را توقیف کند. به این صورت بانک از جانب شما بدهی‌های‌تان را تسویه می‌کند.

• مشارکت عمومی (GP)

یکی دیگر از انواع ساختارهای تجاری، مشارکت عمومی (General partnership) است. یعنی تجارتی که متعلق به دو یا چند نفر است. در مشارکت عمومی فقط یک بار، سطح درآمد شخصی شرکا مشمول مالیات می‌شود. همه‌ی شرکا هم صاحب نظر و امتیاز هستند. در این نوع از ساختارهای تجاری کلیه‌ی مالکان در قبال بدهی‌ها و خسارات شرکت مسئولیت دارند. در نتیجه طلب‌کاران و شاکیان دعوی می‌توانند به دارایی‌های شخصی شرکا برسند و شرکای عمومی مسئول رفتار تجاری سایر شرکا نیز هستند.

• مشارکت محدود (Limited partnership)

در این نوع از ساختارهای تجاری، شرکت متعلق به دو یا چند نفر است. در این نوع شرکت‌ها شرکا برحسب میزان سرمایه‌گذاری‌ای که کرده‌اند مسئولیت و اختیار دارند. معمولا یک نفر مسئولیت بیشتری نسبت به بقیه دارد. در حالی که مالیات هم بر اساس سرمایه‌ی افراد از دارایی‌های شخصی‌شان کسر می‌شود.

• مشارکت با مسئولیت محدود (Limited liability partnership)

چنین نوعی از ساختارهای تجاری برای مشاغل دارای مجوز وکالت و حساب‌داری کاربرد دارد. در مشارکت با مسئولیت محدود، شرکا مسئول رفتار خود هستند. آن‌ها شخصاً مسئول رفتار سایر شرکا یا بدهی‌ها و خسارات کسب‌و‌کار نیستند.

• شرکت C  (C corporation)

از ایده‌آل‌ترین مدل‌های ساختارهای تجاری همین مدل است. شرکت‌های بزرگ از این ساختار می‌توانند استفاده کنند. جذب سرمایه برای این نوع شرکت‌ها از طریق فروش اوراق سهام، نسبتا آسان است. یک شرکت C یک شخصیت حقوقی است که کاملاً از صاحبانش جدا است، بنابراین قوی‌ترین نوع محافظت را برای مالکان در برابر مسئولیت شخصی ارائه می دهد. به بیان دیگر در صورت ورشکستگی اموال خریداران سهام توسط بانک توقیف یا مصادره نمی‌شود.

• شرکت‌های S (S Corps)

S Corps نهادهای انتقالی هستند. به این معنی که به جای پرداخت مالیات بر درآمد شرکتی به عنوان یک نهاد تجاری، فقط یک بار در سطح درآمد شخصی مالکان و سهام‌داران از آن‌ها مالیات گرفته می‌شود. این نوع شرکت‌ها معمولا ویژه‌ی شهروندان ایالات متحده است و حداکثر ۱۰۰ سهام‌دار را می‌پذیرد.

• شرکت‌های انتفاعی

تمرکز اصلی شرکت‌های انتفاعی بر ایجاد تأثیر مثبت بر جامعه و محیط زیست است. در این نوع از ساختارهای تجاری، تسهیلاتی برای جذب سرمایه فراهم می‌شود در نتیجه این شرکت‌ها مشمول پرداخت مالیات هم هستند. این شرکت‌ها هم برای جامعه مفیدند و هم برای مالکان سودآورند.

• شرکت با مسئولیت محدود (Limited liability company)

در این مدل از ساختارهای تجاری بسیاری از ویژگی‌های مشارکت، با ویژگی‌های یک نهاد حقوقی سنتی ترکیب می‌شود. نقطه ضعف تشکیل یک شرکت با مسئولیت محدود این است که فرآیند عضویت در آن بسیار پیچیده‌تر از یک شرکت سهامی خاص یا مشارکت است. تنها  نقطه قوت آن انعطاف‌پذیری مالیاتی آن است؛ مانند (شرکت‌های C).  در این مدل از انواع ساختارهای تجاری شرکت باید یک نماینده برای به عهده گرفتن مسئولیت‌ها، معرفی کند. نوشتن اساس‌نامه هم از ضروریات این شرکت است که باید توسط نماینده ثبت و امضا شود.

• غیر انتفاعی (Nonprofit)

در این مدل از ساختارهای تجاری یک هدف اجتماعی که به نحوی به نفع عموم است، دنبال می‌شود. در نتیجه وضعیت معافیت مالیاتی به آن اعطا شده است. با ، سازمان‌های غیرانتفاعی در زمینه‌ی کاری که می‌توانند دنبال کنند بسیار محدود هستند.  در واقع از سود خود نباید برای چیزی غیر از ادامه‌ی فعالیت کسب‌وکار خود استفاده کنند.

• سرمایه گذاری مشترک (Joint venture)

سرمایه گذاری مشترک اساساً مشارکت بین یک یا چند واحد تجاری جداگانه است. در این نوع از ساختارهای تجاری، شرکت‌ها موافقت می‌کنند که برای هدف مشترک، در بازه‌ای موقت مشارکت کنند. به عنوان مثال چند شرکت عمرانی برای بهره‌برداری مشترک از یک ملک و یک سری از مستغلات، در پروژه‌ای همکاری می‌کنند.

مزیت اصلی سرمایه گذاری‌های مشترک به عنوان یک ساختار تجاری این است که به شرکت‌کنندگان اجازه می‌دهد تا از منابع سایر شرکت‌های مشارکت کننده استفاده کنند. این مشارکت به قیمت از دست دادن استقلال و در نتیجه ادغام آن‌ها در هم تمام نمی‌شود. با این حال، نقطه ضعف اصلی این است که هر یک از شرکت کنندگان مسئول تمام هزینه‌ها و زیان‌های سرمایه گذاری مشترک هستند.

 

سخن پایانی درباره‌ی ۱۰ نوع متداول از ساختارهای تجاری

تعیین این‌که کدام یک از ساختارهای تجاری کسب‌و‌کار برای کسب‌و‌کار شما مناسب است، یکی از مهم‌ترین تصمیماتی است که در سفر کارآفرینی خود خواهید گرفت. از خود و شرکای خود این سوالات را بپرسید و در مورد آن فکر کنید:

• توانایی جمع آوری پول برای آینده‌ی‌ مالی کسب‌و‌کار شما چقدر مهم است؟
• آیا کنترل کامل بر شرکت خود را ترجیح می‌دهید یا کمک گرفتن از شرکا برای بیزینس شما بهتر است؟
• آیا مایل به پذیرش مسئولیت نامحدود شخصی برای تجارت و رفتار هر یک از شرکا هستید؟
• آیا مشارکت در کارهای پروژه‌ای کسب‌و‌کار شما را رشد می‌دهد؟
• برای کارهایی که منافع عمومی را دنبال می‌کنند ساخته شده‌اید؟
• ضمانت مالی کافی برای پرداخت مالیات را دارید؟

منبع:

www.shopify.com